‘Mag ik van jou de toeter?’ De cv-monteur bevindt zich al enkele uren samen met zijn stagiair in mijn voorraadkast. Hij is heel geduldig, legt de stagiair alles uit en de jongen weet ook nog de goede vragen te stellen. Helaas heb ik geen idee waar ze het over hebben. Ook niet als ze me later uitleggen waarom ze uren met mijn ketel aan het rommelen waren. Ik had namelijk totaal niet in de gaten dat er sprake was van een lek.

Klussen is niet echt mijn ding. Om te zeggen dat ik twee linkerhanden heb, is overdreven, maar ik heb er gewoon geen verstand van. Ik ben trots op mijn zelf gesausde muren, opgeschuurde en geverfde deuren en zelf in elkaar geflansde (IKEA)meubelen. Dat is echter allemaal gebeurd in gezelschap. Samen klussen is niet alleen gezellig, je kunt ook nog eens de mening van een ander vragen.

Want zonder advies kom ik nergens. Het vervangen van een paar simpele lampen kost me minimaal twee telefoontjes en drie wandelingen naar de supermarkt. Nou moet ik er wel bij vertellen dat mijn hulplijn in eerste instantie het verkeerde advies gaf, misschien werkt dat nog een klein beetje in mijn voordeel. Een ding is zeker: ik kan niet zonder hem.

Afgelopen week heb ik mijn houten vloer in de olie gezet. Een behoorlijke klus van drie dagen. Apenkooien, kamperen in de woonkamer en toiletteren op een emmer. Je moet er wat voor over hebben, maar het is me wel gelukt. Weer met een kleine beetje hulp op afstand.

Als het me niet lukt om een band te plakken, bel ik. En met de telefoon op luidspreker lukt het me vervolgens wel. Wanneer mijn oven er mee ophoudt, zoek ik even contact. Zelfs als ik hem alweer aan de praat heb; gewoon om zeker te weten dat de boel niet ontploft. Sta ik bij Gamma en kan ik niet kiezen tussen allerlei planken, schroeven en bouten, dan negeer ik de vragende blik van de vriendelijke gamma-medewerker en bel ik mijn eigen superklusser.

En die heb ik niet alleen op afstand. Regelmatig komt de boormachine bij me op visite. Terwijl mijn vader de hele middag boekenplankjes ophangt in mijn keuken, klets ik met mijn moeder en genieten we van een kaasje en een portje. Af en toe sturen we bij: ‘Iets hoger, iets naar links’ en verder zorg ik voor een hapje en drankje tijdens het klussen.

Natuurlijke taakverdeling noemt mijn moeder dat met een knipoog. Ik zou willen dat het anders was, maar ik doe er toch aan mee. Ik laat graag voor me klussen.

Toch probeer ik nu in mijn eigen huisje zoveel mogelijk zelf te doen. Vinden de mensen van het gas, water of elektra mijn opgave vreemd, dan stuur ik gewoon een foto. Heb ik een muis in huis, dan jaag ik net zo lang op hem tot hij weer naar buiten vlucht. En als ik niet weet wat ik moet doen? Dan heb ik gelukkig altijd mijn hulplijn op afstand. Mijn held. Meer heb je toch niet nodig?